کهولت سن

راه های زیادی وجود داره که بفهمی کم کم داری پا توو سن میذاری.

یکیش اینه که بری جلوی آینه وایسی و تعداد موهای سفید روی شقیقه ت رو بشمری.

یکیش اینه که شناسنامه ت رو باز کنی و تاریخ امسال رو از تاریخ تولد درج شده روی صفحه اول کم کنی.

یکیش اینه که برای چند لحظه بپر بپر کنی و از تند شدن ضربان قلبت بفهمی که دیگه اون توان سابق رو نداری.

ولی یه مورد هم میتونه این باشه که تو نوع نگاهت به دخترای دبیرستان دخترونه سر کوچه تون عوض شده باشه.

شاید تا همین هفت هشت سال پیش، وقتی چشمت به دخترای توو راه مدرسه میخورد دنبال این بودی که با یکیشون طرح دوستی بریزی،‌ یا اینکه حرفی بزنی و نهایتا لبخندی و خلاص.

ولی الان دیگه، نه تنها اون نوع نگاه رو بهشون نداشته باشی، حتی وقتی هر روز چشمت دختر ریز نقش مو فرفری رو می بینه که کوله پشتیش رو انداخته پشتش و خیلی آروم و سر به زیر داره میره مدرسه ، فک کنی که داری دختر خودتو میبینی.

و اگه یه روز نبینیش ، نگرانش میشی و با خودت میگی چی شده که امروز نیومده مدرسه.

و اگه یه روز ببینی که با دوستش دارن میگن و میخندن ، خوشحال بشی از دیدن خنده هاش و آرزو کنی که همیشه شاد و خندان باشه.

و اگه یه روز ببینی که خیلی گرفته و ناراحت داره میره مدرسه، توو دلت بگی ناراحت نباش دخترکم ، این دنیای لعنتی بالا پایین زیاد داره.

.

.

.

آره.

    راه های زیادی وجود داره که بفهمی کم کم داری پا توو سن میذاری...